De Grote Adventshow!

Lieve bezoeker van mijn website,

Het is inmiddels alweer oktober, maar mijn zwempak en handdoek liggen nog voor het grijpen. Alleen, we zijn zomaar ineens overvallen door de herfst: kou, storm en regen. De zomer is helaas nu écht wel definitief verslagen… Hopelijk komen er ergens nog een paar mooie herfstdagen aan.

Maar nu: tijd voor een update! Ik ben deze dagen veel te vinden in IJmuiden, waar druk gebouwd wordt aan het nieuwe, tijdelijke Haventheater. Want daar gaat komende maand onze nieuwe kerstvoorstelling van start: ‘De Grote Adventshow’!

Iedereen die mij, in mijn inmiddels ruim veertigjarige carrière, op het podium gevolgd heeft weet dat ik, naast mijn gebruikelijke one-woman shows, regelmatig uitstapjes maak naar andere vormen van comedy. Zo zijn er de ‘locatieshows’, een titel die op zich niet zoveel zegt, behalve dat ze op een bepaalde locatie plaatsvinden en niet op tournee door het land gaan. Tussen de reguliere solovoorstellingen door heb ik namelijk vaak behoefte aan een soort speelkwartier, even iets heel anders doen, samen met andere theatermakers een voorstelling in elkaar zetten waarin je alle gekkigheid, slapstick-ideeën en muzikale associaties ongegeneerd de vrije loop kunt laten. Ik heb daar altijd enorm veel lol in, zowel in het maken ervan als in het uitvoeren; samen aan de keukentafel zitten, idiote dingen verzinnen en uitproberen. Het is dan alsof ik weer terug in de tijd ben, toen ik als kind met m’n zus of met klasgenoten onzinnige toneelstukjes verzon.

Mijn eerste locatieshow was ‘Chez Marcanti Plaza’, dat was in 1995, in het inmiddels ter ziele gegane en afgebroken Marcanti Plaza, voorheen de kantine van de Amsterdamse Markthallen. De show speelde zich af in een roodpluche nachtclubsetting; de mensen zaten aan tafeltjes, er liepen obers rond met dienbladen en iedereen was aan het bier en de pinda’s. Terwijl collega-cabaretier Bert Klunder (inmiddels achttien (!) jaar al niet meer onder ons…) de brute nachtclubeigenaar speelde, nam ik alle optredende artiesten voor mijn rekening: de doodverlegen Dolly Pardon, de volkse Thekla Paard en de vrijpostige Elsbeth Vliering van de Vrije School met haar medley van Vaderlandsche liederen, evenals het vermaarde ‘Majorette Dans en Show Ballet’, met twee stagiaires van de kleinkunstacademie.

Later volgden nog drie locatieshows, ik noem ze nog toch even voor de compleetheid: ‘Brigitte de Musical’ in Het Zonnehuis in Amsterdam Noord; een parodie op het fenomeen musical over bekende artiesten. Hierin had Bert de rol van een op geld beluste musicalproducent, ikzelf speelde onder andere musicalster Joke de Druijf en er was een complete jaargang kleinkunststudenten als ensemble en in allerlei rollen.

Daarna kwam ‘Lustrum’, in De Lichtfabriek in Haarlem, over de honderdjarige lustrumviering van het imaginaire Mea Culpa College, geïnspireerd op de leraren die ik zelf had gehad op het Rooms-Katholieke Triniteits Lyceum in Haarlem, met Bert als uit de kast komende rector.

De voorstelling ‘Loes en Marlie’ in de Haarlemse Schouwburg, in de aanloop naar de kerst 2015, was tot nu toe de laatste locatieshow die ik heb gemaakt. Samen met de onnavolgbare Raymonde de Kuyper, plus vijf eindexamenkandidaten van (inderdaad alweer) de kleinkunstacademie en een stel kinderen uit Haarlem en omstreken, speelden we een eigentijdse versie van de kerstvertelling ‘Scrooge and Marley’, met twee eigengereide, zich rijk graaiende kakvrouwen, die net als in het verhaal van Charles Dickens op kerstavond tot inkeer komen.

In feite waren de verhaallijnen natuurlijk alleen maar vehikels om alles en iedereen op de hak te kunnen nemen en gekke personages te kunnen spelen. De locaties waren, afgezien van de laatste, geen echte theaters, wat bijdroeg aan de verbeelding waarin je samen met het publiek in terecht wil komen.

Aan alle vier de shows heb ik dierbare herinneringen, maar vooral het losse nachtclubgevoel van ‘Chez Marcanti Plaza’ is me altijd bijgebleven. Theater in een wat informelere sfeer, een beetje zoals die ouderwetse variététheaters van vroeger. Ik ben daarna altijd op zoek geweest naar weer zo’n feestelijke setting, waar veel mag en kan en waar je ook een tijdje met je bedachte voorstelling kan blijven staan. Die plekken bleken in de praktijk echter moeilijk te vinden.

Maar afgelopen jaar deed er zich opeens een mogelijkheid voor. Jacob Bron, directeur van Stadsschouwburg Velsen, vertelde dat ze de schouwburg grondig gingen verbouwen en dat ze er voor minstens twee jaar uit moesten. Er was for the time being een vervangende locatie gevonden in het havengebied van IJmuiden, in de vorm van een gigantische tennishal, die even werd gebruikt als Corona-priklokatie voor de regio, maar verder leeg stond. Deze hal wordt dus nu, as we speak, omgebouwd tot theater, een enorme operatie. Alleen, er kan geen toneeltoren op zo’n hal, en er zijn dus ook geen zogenaamde trekkenwanden. Grote producties en musicals kunnen daar dus niet staan, er is geen mogelijkheid om hun decors op te hijsen en te laten zakken.

Jacob had daarom een flink aantal speeldagen over in zijn programmering. Of ik niet nog wat leuks had. Daarop was mijn reactie: als jij daar voor mij weer zo’n gemoedelijke clubsfeer kunt organiseren, dan verzin ik voor jou een show.

Nu was dat achteraf heus wel iets makkelijker gezegd dan gedaan, want verzin maar zo snel iets waarvan publiek uit het hele land denkt: leuk, daar gaan we naar toe!

Het Haventheater is als het goed is vanaf eind oktober bespeelbaar en omdat het dan nog maar twee maanden is naar de kerst, ligt het voor de hand dat we er een kerstshow van maken. Patrick Stoof, die ik aanvankelijk alleen had gevraagd als regisseur, heb ik direct gebombardeerd tot tegenspeler, want hij is ook een hele grappige acteur.

IJmuiden – mooi van lelijkheid – heeft een plekje in mijn hart. De ruwe bolster blanke pit-types die er wonen, de ietwat botte humor, de geur van vis en stookolie, de schepen, de nonchalante vistentjes midden tussen de grote loodsen, de pieren en stranden, de ruigheid van de zee en de lichtjes van de staalfabriek, ik vind het allemaal even prachtig. Ik mag dan wel doorgaan voor een Haarlemse, maar mijn roots liggen in IJmuiden, want mijn moeder is tenslotte een echte Vissekop. En Patrick is een halve Vissekop want hij heeft daar al sinds jaar en dag een strandhuisje waar hij de zomers doorbrengt.

We hebben daarom een show verzonnen die in het IJmuidense speelt: ‘De Grote Adventshow’ van het stel Fred en Lia de Goey. Zij zijn al sinds mensenheugenis de gastheer- en vrouw van deze jaarlijks terugkerende traditie, bijgestaan door dochterlief en oma. Het concept is simpel: het publiek bepaalt welk cijfer van de advent kalender aan de beurt is, het betreffende vakje wordt geopend, en altijd komt er een verrassing uit. Tel daarbij op een vrolijk orkestje en een stel nieuwe kerstliedjes. Succes gegarandeerd!

Of toch niet? Kerst is tenslotte geen kerst als het allemaal vlekkeloos verloopt.

Niet onvermeld mag blijven dat de rol van de dochter gespeeld wordt door het jonge talent Jente van den Brenk, en de rol van de Amsterdamse oma door Jenny Arean. Die overigens ook nog eens in het echt de oma van Jente is! Ooit stond Jenny met haar Belgische grootmoeder op het toneel en nu dus met haar kleindochter…

Als dít geen beregezellige familievoorstelling wordt dan ben ik een boon…

Want wat is er fijner dan met z’n allen op zo’n donkere winteravond, met een glaasje in de hand en omringd door kerstlichtjes, naar een ouderwetse eind-goed-al-goed-show te kijken.

De kaartverkoop is inmiddels begonnen.

Ik hoop u te ontmoeten in Het Haventheater in IJmuiden.

Liefs,

Foto: Rob de Nijs

Op de hoogte

Lieve bezoeker van mijn website,

Het is inmiddels ruim een jaar geleden dat Jenny Arean en ik in Assen de tournee van onze voorstelling ‘Gedeelde Smart’ afsloten. Het was een succes en een feest om te doen, samen met deze lieve en doorgewinterde theaterkanon. Maar het toeren gaat me tegenwoordig verdorie niet in de koude kleren zitten. Mijn plan was daarom om voorlopig even niks vasts te plannen, afgezien van wat losse projecten en optredens.

Aan mijn omgeving had ik, door bijna twee jaar optredens, met tussendoor Corona, te weinig tijd kunnen besteden en dat behoefde nu mijn aandacht. Ook wilde ik na ruim veertig jaar op de planken even de tijd nemen om me te bezinnen op wat het leven voor mijzelf, en niet te vergeten voor mijn naasten, tot nu toe heeft betekend en nog in petto kan hebben. Het overlijden van mijn vriendin en regisseuse Wimie Wilhelm, afgelopen september, deed mij beseffen dat gezondheid met 62 jaar niet vanzelfsprekend is, en ook dat ik ruim over de helft van de speeltijd zit. Ik weet niet met hoe het met u zit, maar op mijn leeftijd voelt het alsof er steeds minder tijd in een dag/week/maand/jaar zit. Gelukkig heb ik aan plannen geen gebrek. Dat geeft wel een rijk gevoel.

Ook had ik tijd nodig om na de bijna onvervangbare Wimie een nieuwe regisseur te vinden. Want hoewel ik mijn eigen teksten en liedjes schrijf, heb ik altijd behoefte aan iemand die met mij meedenkt. Het lijkt er nu op dat ik diegene gevonden heb in Patrick Stoof. Ik leerde hem kennen als regisseur van een productie voor de Haarlemse Schouwburg, waarbij hij een met een samenraapsel van Haarlemse artiesten, waaronder ikzelf, een enigszins coherente show neer moest zien te zetten. Dat deed hij met flair en verve. Patrick is naast regisseur ook acteur en tekstschrijver. Bij het brede publiek is hij bekend van de Telfort reclame, waarbij hij een kakker speelt die door financiële tegenwind andere keuzes moet maken.

Nu heb ik door de jaren heen altijd de wens gehouden om nog eens een show te maken in de informele sfeer van een nachtclub; het publiek aan tafeltjes met kleine schemerlampjes en een drankje en een nootje – gezelligheid! Eén keer eerder heb ik zo’n soort show gemaakt. Dat was ‘Chez Marcanti’ (1995), waarbij ik samen met Bert Klunder (God hebbe ook zíjn ziel), een muzikaal combo en twee leerlingen van de Kleinkunstacademie een nachtclub ensceneerde. Hij speelde de louche nachtclubeigenaar en ik verschillende artiesten die in de club kwamen optreden. Marcanti is inmiddels tegen de vlakte en een goed alternatief heb ik eigenlijk nooit meer gevonden; te klein of te veel gedoe… Tot zich afgelopen december opeens een mogelijke locatie in IJmuiden aandiende, waar een grote nachtclubsetting te realiseren is!

En weg is het plan om het even kalm aan te doen, want je moet het ijzer smeden als het heet is.

Omdat we er naar alle waarschijnlijkheid vanaf begin november van dit jaar in kunnen, én omdat Patrick naast regisseur ook een perfecte tegenspeler blijkt te zijn – hij heeft de lach aan zijn kont hangen zoals dat heet – leek het ons goed om ons er meteen gezamenlijk in te storten en te starten met een  kerstspektakel in de traditie van mijn eerdere locatieshows (‘Chez Marcanti’, ‘Brigitte de Musical’, ‘Lustrum’ en ‘Loes en Marlie’). En voor het jaar daarop (2025) zijn er inmiddels ook wilde plannen op dezelfde plek.

Alles staat nog enigszins in de kinderschoenen, maar ik dacht ik hou u alvast op de hoogte. Zodra ik meer weet, kom ik bij u terug met nieuws over locatie, show & data.

Ondertussen een hartelijke groet!

Foto: Mark Uyl

Wimie Wilhelm

Vanmorgen is, na een zeer kort ziekbed, overleden mijn regisseuse en lieve vriendin Wimie Wilhelm. Toen ik een aantal jaren geleden in de problemen was met een opstartende show, hielp ze me direct vakkundig uit de brand. Sindsdien is er een hechte vriendschap en een bijzonder vruchtbare samenwerking ontstaan.

Wimie was bij het grote publiek misschien wat minder bekend, maar in de theater- en cabaretwereld genoot ze respectvol aanzien. Ze regisseerde groot en klein, niemand was te min voor haar. Door haar feilloze theaterintuïtie, haar groot analytisch vermogen en het enorm aantal vlieguren dat ze maakte, kon ze razendsnel de vinger op de zere plek leggen, rake beslissingen nemen en briljante oplossingen aandragen om zodoende een voorstelling naar een hoger plan te trekken. Voor menig cabaretier is ze een rots in de branding geweest in het lastige proces van het ontwikkelen van een nieuwe show. Zo ook voor mij.

Ik mis nu al haar warme vriendschap, haar grote hart met ruimte voor iedereen, haar markante stem en dito persoonlijkheid, haar vakmanschap, haar grote gevoel voor humor en het ongebreidelde plezier dat we hadden in het maken van een goede voorstelling.

Mensen als Wim kunnen we eigenlijk gewoon niet missen.

Ik wens ieder die haar lief heeft, ook namens Jenny Arean, met wie Wimie en ik de voorstelling ‘Gedeelde Smart’ hebben gemaakt, alle liefs en sterkte.

Apegapen

Lieve bezoeker van mijn website,

Hoe staan de zaken?

In huize Kaandorp líggen de zaken vooral. Ik was vermoeider dan ik dacht, na de afgelopen tournee en de daaropvolgende nogal intensieve feestdagen. Met ons bejaarde hondje, dat inmiddels stokdoof is en slecht ziet, hang ik op het ogenblik het liefst de hele dag als twee bejaarden op de bank.

De bewuste tournee was overigens een doorslaand succes, al zeg ik het zelf, met overal uitverkochte zalen en een laaiend publiek. Waarvoor hartelijk dank! Ik was op stap met Jenny Arean, de onbetwiste keizerin van het betere Nederlandse lied. Nou, dat hebben we geweten. Mevrouw Arean is uit 1942, dus rekent u maar uit, maar ze heeft nog immer een roestvrijstalen strot plus de conditie van een bootwerker. Hele zalen blies ze omver, het publiek in verbijstering achterlatend, waarna wij een welverdiende borrel gingen drinken. Die borrels duurden vaak langer dan de voorstelling zelf, omdat we overal in het land wel mensen kennen en het meestal veel te gezellig werd. Bovendien hadden we vijf muzikanten bij ons, en met muzikanten is het sowieso altijd feest. Vraag niet hoe onze stemmen het allemaal volgehouden hebben.

Oorspronkelijk zouden we maar een half seizoen spelen, maar door corona (je zou het bijna alweer vergeten zijn) moesten we steeds maar schuiven en verplaatsen (wat overigens voor alle voorstellingen is gelukt, behalve voor Tilburg, sorry daarvoor!). Ook zijn er wegens grote vraag veel voorstellingen bijgeboekt, waardoor we uiteindelijk dertien keer in Carré hebben gestaan, wat wij natuurlijk heel erg leuk vonden. Alles bij elkaar waren we daardoor uiteindelijk anderhalf seizoen onder de pannen.

Van de zomer zijn we zelfs ook nog op ‘Waddenzeetournee’ geweest. Een klipper met kapitein bracht ons naar alle eilanden, alwaar we in het/de ter plaatse beschikbare dorpshuis/gymzaal/kerkzaaltje/campingkantine optraden. Ik zie Jenny nóg zitten met een jenever en een gebietst sigaretje, midden in de nacht op het terras van ’t Zwaantje in West Terschelling, innig tevreden na een vrolijk optreden in Midsland. Zo wil ik ook wel tachtig worden. Het was kortom een zonnige en zeer memorabele tocht.

Inmiddels is de show ook opgenomen voor tv en op kerstavond op NPO1 uitgezonden, met mooie kijk- en waarderingscijfers tot gevolg.

Dus de tour is nu officieel ten einde. Wat nu?

Geen idee. Of eigenlijk: meerdere ideeën, maar ik gun mezelf even een kleine adempauze. Ik heb dus nog geen nieuwe show in de planning, ik laat het even komen zoals het komt. Zodra er weer zicht is op een voorstelling laat ik dat uiteraard weten via deze website en mijn social media.

Ondertussen wens ik iedereen een heel mooi 2023. Het is nu nog een beetje nat en donker buiten, maar de dagen zijn alweer aan het lengen en op een dag is het weer lente.

Tot gauw!

Liefs,

Zomer 2022

Lieve bezoeker van mijn website,

Hoe staan de zaken? Op vakantie geweest? Of dan toch op z’n minst een dag in de branding van de Noordzee gelegen?

Ikzelf heb eind juni met man, schoonzus en schoonvader (88) een huttentocht door de Vogezen gemaakt. Dat wilde mijn schoonvader nog graag een keer doen en dat is hem glansrijk gelukt. Waarvoor hulde! Het was heerlijk weer en ook wonderschoon daar in de bergen, met veel meertjes en klaterend water. Wel hadden man en ik vlak voor de tocht op het kampeerterrein te kampen met een toch nog onverwachte coronabesmetting, maar met veel paracetamols bleven we aardig op de been.

In juli ben ik met mijn collega Jenny Arean op Waddenzeetournee geweest. We hadden een zeilschip met schipper gehuurd en we zijn samen met onze muzikanten en de technische crew de hele TVTAS af geweest. Het was een zeer vrolijke en zeer Nederlandse tocht, met blauwe luchten, stapelwolken, wind, water, getijden, bollende zeilen en weidse vergezichten. En tevens met gastvrije en enthousiaste eilandbewoners, (iets te veel) drank en nachtelijke zwempartijen.

En nu staat het nieuwe seizoen voor de deur. Eigenlijk zou onze tournee al afgelopen zijn, maar in het afgelopen najaar en voorjaar zijn door het welbekende virus tóch nog veel gaten gevallen, dus die gaan we dit najaar weer allemaal inhalen. Niet dat we daar tegenop zien, want we hebben enorme lol in ons programma. En het publiek gelukkig ook.

Doordat mensen de kaartjes voor veel van de voorstellingen al in huis hadden, en de show daarna werd verplaatst, zijn er helaas niet veel kaarten meer beschikbaar. Er zijn een paar shows bijgeboekt in Carré, en daar is nog wel enige kans op kaartjes, heb ik begrepen. Enfin, check de speellijst, daar wordt het bijgehouden.

Ondertussen ben ik hier een trapje aan het schuren. Ik ben namelijk heel gewoon gebleven. Tegen de tijd dat ik het toneel weer op moet zal ik het zaagsel uit mijn haar schudden en een leuke jurk aan doen.

Tot dan!

Liefs,

Foto door: Hilde Harshagen